Tijdens het werken staarde ik een beetje uit het raam. Da’s goed voor de creativiteit en je voorkomt er ook nog oogellende mee. Aan de overkant van de straat liep een man. Hij had minimaal twee jassen over elkaar aan, hoewel het zeker 15 graden was buiten. Op zijn rug droeg hij een rugzak, aan beide zijden geflankeerd door een tas. In zijn ene hand had hij een groene weekendtas, in de andere een blauw koffertje en nog een plastic tas met iets dekenachtigs erin. Hij had viezig lang grijs haar en liep licht voorovergebogen.
Wat zo fascinerend was – behalve al die bagage – was dat hij steeds een paar meter liep, een tas neerzette, weer een paar meter liep, koffertje neerzette, een paar meter terugliep, de tas oppakte, een paar meter verderliep, de tas neerzette, enzovoorts. Ik wist niet waar hij naartoe ging, maar het zou hem dagen kosten. Eigenlijk wilde ik hem wel helpen, hij zag er zo hulpeloos uit, maar iets hield me tegen. Waarom? Te ongemakkelijk?
Toen ik terugkwam van het postkantoor, was hij weer op het punt waar ik hem voor het eerst zag. Terug bij af.