Het ouderlijk huis wordt verkocht. Hoewel, ouderlijk impliceert dat ik er zelf ook heb gewoond. Dat is niet zo. Maar zowel mijn hoogtepunt (trouwen) als mijn dieptepunt (het overlijden van mijn moeder) vonden hier plaats. Hier waren etentjes in de tuin, verjaardagen, Sinterklaas. Hier waren wandelingen in het bos en baby’tjes in de armen van opa en oma.
De foto’s tonen een mooi warm huis waar over nagedacht is. Maar de potentiële koper ziet een keuken met een deur naar de slaapkamer en ik zie dat moment dat we mijn moeder in de kist legden en precies daar een lastige draai moesten maken. De toekomstige bewoners zien een klassieke inrichting, ik zie dat al mijn moeders schilderijen al weg zijn en haar piano is ontdaan van bladmuziek en fotolijstjes.
Het is goed; tijd voor een nieuw hoofdstuk vol gelukkige momenten in dit huis. Toch maakt dat het afscheid niet minder zwaar.
Dode dierbaren glippen door je vingers. Het is de kunst ze op te vangen in je hart.