Als een ijsberg te midden van een uitgestrekte oceaan, zo zat hij in de woonkamer. De gietvloer ongetwijfeld ongemakkelijk glad onder zijn acht pootjes. Het dichtstbijzijnde meubel om achter te schuilen was zeker anderhalve meter ver. Hij bewoog niet. Achtereenvolgens hadden de vrouw, de oudste zoon en de man des huizes hem bewonderd.
‘Leeft hij nog wel?’ vroeg de man. Hij bukte om goed te kunnen kijken en kneep zijn neus dicht. De geur van een gestorven rat in de kruipruimte drong zich aan hem op. De afgelopen tijd had het gezin bezoek gehad van een steenmarter en een legertje ratten, met dank aan een kapotte rioolbuis. Hun oren waren permanent gespitst om getrippel te kunnen horen, hun reukorgaan alert op de geringste lucht van uitwerpselen. Een flinke lading gif moest een einde maken aan deze ongewenste invasie.
De zoon wachtte het antwoord van de spin niet af en pakte een brief en een doorzichtige beker. Zonder aarzelen plaatste hij de beker over de spin – gelukkig niet half over een pootje, zoals de vrouw des huizes wel eens had gepresteerd – en schoof de brief er onderdoor. De man deed de deur naar de tuin open. Het was fris buiten, hoewel nog steeds belachelijk warm voor januari. De tegels en het gras waren bedekt met een laag ochtenddauw. De zoon liep een meter de tuin in.
‘Zet ‘m even iets verder weg, anders rent hij zo weer naar binnen,’ stelde de man voor.
De zoon deed wat zijn vader zei en zette de spin op de tegels. Onmiddellijk kwamen de acht pootjes in beweging. Het drietal verschanste zich achter de dichte deur en keek toe. Op volle snelheid kwam de spin richting het huis gelopen, alsof ze hem hadden gedwongen tot een nieuwjaarsduik. Ze moesten blijven kijken naar deze spontane natuurdocumentaire op de vroege ochtend. Wetende dat de afloop in het wild vaak spectaculairder was dan hier thuis, zonder commentaar van David Attenborough.
Terwijl de zoon tevreden in zijn handen wreef na deze goede daad, zagen ze ineens een roodborstje landen, vlak naast de spin. Ze drukten hun neuzen tegen het raam. Hij zou toch niet..?
Ja hoor, met één hupsend sprongetje en een welgemikte uithaal van zijn snavel, pikte hij de spin op en vloog ermee weg.
En zo werd hun nieuwe huisdier in slechts vijf minuten tijd gered en verorberd.
