Manifeest voor vakantiegevoel

Het manifeest voor vakantiegevoel

Toen we met vakantie waren, vroeg ik me af: ‘Wat maakt nou eigenlijk dat je tijdens een vakantie zo relaxed bent en waarom is het zo moeilijk om dat gevoel thuis vast te houden?’ Ja, ik vraag mij soms hele diepe dingen af in den vreemde. Het is toch gek? Tijdens de reis naar huis sluimer je nog een beetje in vakantiemodus. De volgende dag achter je bureau scroll je gelukzalig door je foto’s. Je voelt je goed, hebt energie gekregen van de zon en het lezen aan het zwembad. Maar dan moet je een paar keer door de stromende regen je kinderen naar sportclubjes brengen en boodschappen doen in een overvolle supermarkt. Geërgerd sjok je achter je wagen vol met het gebruikelijke kindvriendelijke voer, omdat je niet wil nadenken over iets ingewikkelders. Het is woensdag en je verlangt naar het weekend. Ware het niet dat die volgeplempt is met sociale verplichtingen. When did that happen?

Ik pik het niet meer. Laten we opstaan tegen gewoonheid. Als het vakantiegevoel niet bij ons blijft, dan sleuren we het aan zijn haren weer terug! Ik heb een manifeest opgesteld, dat ervoor moet zorgen dat we wat vaker zonnig, luchtig en kinderlijk blij door het leven gaan.

HET MANIFEEST
Wij, de mensen van het volk, pikken het niet langer. Wij eisen een permanent vakantiegevoel, en wel per direct. Dat gevoel zal worden gevoed door de volgende ingrediënten:

Slaap
Wij zullen net zoveel slapen als ons goeddunkt. Werk- en schooltijden worden aangepast op ons bioritme.

Voeding
De schijf van vijf bevat voortaan wijn tijdens de lunch wanneer we daar zin in hebben. We beloven dat we minimaal eens per week iets exotisch zullen koken. Als de kinderen klagen, zullen we zeggen: ‘Sorry jongens, ze hebben hier geen kindermenu. Probeer het maar eens, het is eigenlijk heel lekker.’

Toeristengedrag
We zullen in het weekend kerkjes bekijken in onze eigen woonplaats en een rondvaartboot nemen. We zullen na lang aarzelen haring happen alsof het de eerste keer is. Ook de hofjes en musea die we voor lief namen, ontkomen niet aan onze goedkeurende blikken. We zullen te allen tijde een fototoestel meenemen op onze uitstapjes, liefst analoog.

Sociaal gedrag
We zullen samen zijn omdat we elkaar leuk en grappig vinden en we doen eindeloos veel spelletjes. Als mensen die we niet kennen willen meedoen, mag dat. Alle geplande afspraken worden echter uit de agenda geschrapt. Wij gaan waar de wind ons brengt.

Kinderlijke fascinatie
De wolken, zwaartekracht en het geluid van duiven zullen ons weer betoveren. We stapelen stenen, bouwen dammetjes en liggen op onze rug in het gras. Als we willen dansen, dansen we.

Tijd
We claimen onze tijd terug. Niet de tijd van even vijf minuutjes tussendoor, maar die van eindeloze zomerdagen en spelen tot het donker wordt. Dat zullen we doen door onze duivelse telefoons uit te zetten. We zullen het praatje met de buurvrouw of de slager niet langer afkappen omdat we dat zonde van onze tijd vinden.

Ondertekenen mag, maar je bent zelf verantwoordelijk voor bijwerkingen zoals luiheid, weemoed en onaangepast gedrag.

De voordelen van een mondkapje

De voordelen van een mondkapje

Dat gedoe over mondkapjes (of kontmapjes, zoals mijn zoons ze graag noemen), dat is toch nergens voor nodig? Toegegeven, een paar maanden geleden was ik ook sceptisch.
‘We weten nog niet of mondkapjes wel effectief zijn.’
‘Maar doe ze toch maar op in de bus en trein.’
‘Ja, dat is verplicht.’
‘Hou maar liever anderhalve meter afstand in het openbaar.’
‘En doe anders ook maar een mondkapje op.’
‘Toch.’
Toegegeven, dat klinkt niet echt als een maatregel die met vertrouwen de wereld in geslingerd wordt.

Aan de andere kant, wat kan zo’n ding nou kwaad? Ok, als je een bril draagt is het strontvervelend dat die de hele tijd beslaat. En tijdens een – vrij zeldzame – hittegolf is het wat warmig. En je kan bij het verlaten van je huis niet meer denken: ‘Huissleutel, portemonnee… go.’ In plaats daarvan moet je denken: ‘Huissleutel, portemonnee, mondkapje, go.’ Allemaal moeizame zaken. Maar er zitten toch ook wel veel voordelen aan zo’n ding hoor.

– Mensen die uit hun waffel rieken, merken eindelijk zelf hoe erg dat is.
– Het bovenstaande is een extra reden om te stoppen met roken.
– Als je snotjes in je neus hebt, of sla tussen je tanden, is er niemand die dat ziet.
– Dit is een perfect moment om een beugel te gaan dragen.
– Als je lijdt aan een ‘resting bitch face’ zet je gewoon een mondkapje en een zonnebril op.
– Rimpels, overmatige kinbeharing, scheve tanden… allemaal geen issue meer!
– Als je niest, heb je geen zakdoek nodig.

Dat laatste was een grapje natuurlijk.

collage vrouw met boek en tijd

Stiekeme extra dag

De ‘vraag aan jezelf’ is hip. Niet alleen Flow magazine en zelfhulpboeken zoals ‘Ikigai’ bestoken je met vragen waar je lang en diep over na moet denken, ook de thee doet mee.

Thee?

Ja, als je een Pickwick-zakje openmaakt (in ieder geval de groene, daar zit natuurlijk met name de lang en diep nadenkende doelgroep), dringt een Vraag zich onmiddellijk aan je op. Ik weet niet hoe het met jou zit, maar mijn theeceremonie begint vervolgens met irritatie. Het zijn namelijk vaak vragen waarvoor je in je geheugen moet graven. ‘Wat is je mooiste herinnering?’ ‘Wie heeft het meeste invloed gehad op jouw leven?’ ‘Welk liedje is de beste afspiegeling van je jeugd?’ Ik klap volledig dicht. Mijn geheugen is eerlijk gezegd niet enorm goed. Ik ken mensen die moeiteloos kunnen oplepelen wanneer we op welk feest waren en wie daar verder wel en niet bij waren. Ik begin al te stotteren als iemand op maandag aan me vraagt wat ik in het weekend heb gedaan.

Natuurlijk, als ik echt heel lang en diep nadenk, komen er heus wel wat herinneringen bovendrijven, maar meestal is het niets waarmee ik mezelf enorm verras. Om mijn eigen irritatie te omzeilen, ben ik maar gewoon overgestapt op een ander theemerk. Vervolgens vuurde de Flow kalender schaamteloos een Vraag op me af. Gelukkig was dat wél een interessante: ‘wat zou je doen met een extra uur per dag?’ Je bent geneigd om te denken dat een extra uur niet zoveel zou veranderen, net zoals je misschien bij een net gewonnen honderdduizend euro ook niet meteen je baan op zou zeggen. Het gevaar is vervolgens dat je gewoon went aan je nieuwe bestedingsruimte en dat je niets opmerkelijks doet met je hoofdprijs.

Terug naar het extra uur. Toevallig had ik het met verschillende freelancers uit mijn omgeving over ‘de stiekeme extra dag’. Dat is een dag die alleen jij hebt en niemand weet ervan, je kunt ‘m dus inzetten hoe je maar wilt, niemand probeert die dag te claimen met afspraken en je kunt al je achterstallige onderhoud doen als je daar zin in hebt. Of eindelijk juist even niks. Het idee van een extra dag, of in dit geval dus extra uur per dag, laat je nadenken over iets belangrijks: waar wil je je tijd het liefst aan besteden, wat is het belangrijkste voor jou om te doen, waar zou je prioriteit moeten liggen?

De grote teleurstelling is: ik ben er nog niet uit. Gelukkig heb ik een extra uur per dag om erover na te denken. Niet verder vertellen.

collage rennende vrouw en hond

Runners hi

Je hebt hardlopers en je hebt sociale hardlopers. Rennende pleasers. Die zweren dat ze nooit aan een wedstrijd mee gaan doen, maar hee, daar staan ze toch aan de start. Omdat Karin/Eva/Dennis het had gevraagd.

Als pleaser is het heel vervelend om in dichtbevolkte gebieden te lopen, omdat je dan het gevoel hebt dat je iedereen gedag moet zeggen. Goedemorgen meneer met hondje, hallo moeder met kind, dag mevrouw met wandelstok, lachje naar mederennende pleaser. Voor je het weet heb je een ‘runners hi’ te pakken.

Hardlopen op het strand is de uitkomst. Veel ruimte, relatief weinig mensen (tenzij je Zandvoort in juli uitkiest), dus je kan gewoon rennen met je blik op oneindig (of op het pittoreske IJmuiden in mijn geval). Moet je alleen nog oppassen voor honden die tegen je aanbotsen.

collage yoga warrior

Warrior

Iets meer dan een jaar geleden besloot ik te gaan sporten. Om de kans op succes (ik was vrij lang vaste sponsor van de lokale fitnessclub) te vergroten, besloot ik te kiezen voor bejaardensporten. Hardlopen, zwemmen, tennis en yoga. Het is dat ik golf niks vind, anders was dat zeker ook in aanmerking gekomen. Mijn gedachtegang was: ‘rustige’ sporten kun je volhouden tot je hoogbejaard bent, waardoor het sporten een nieuwe lifestyle wordt, in plaats van de laatste tijdelijke martelmethode.

Het hardlopen is inderdaad gewoonte geworden. Nu ik 10 km aan één stuk ren, heb ik af en toe alleen wel last van mijn knie of (heeft iemand mijn kunstgebit gezien?) heup. Tijd voor wat gevarieerde beweging dus: kom er maar in yoga. Nu ben ik zo soepel als een pollepel, en de combinatie balans en blijven ademhalen gaat mijn denkvermogen absoluut te boven, dus dit is een uitdaging. Maar goed, niemand die mijn gestuntel ziet, want ik gebruik een app met een intens gespierd type dat de oefeningen voordoet.

En nu heb ik spierpijn. Zou dat normaal zijn, na vijf keer de warrior en een cooling down?

Collage split personality vrouw met plant

Split personality

Mijn 20-jarige zelf  zou me keihard uitlachen om wat ik nu ga zeggen, maar ik doe het toch. Er komt een moment in je leven dat planten je gaan interesseren. Tegenwoordig is dat niet eens zo raar, gezien de urban jungle-trend die je links en rechts om de oren vliegt, maar voor mensen die in het Jan de Bouvrie-tijdperk opgroeiden is dat wel anders.

Ik voel me gewoon nog net te jong om  te weten wat een fiddle leaf fig is en of die van zon houdt of niet. Misschien is dat de reden dat ik tot voor kort stelselmatig iedere plant liet sterven. Ook vetplanten ja. En moestuintjes. Maar het lijkt erop dat er iets veranderd is. De sanseveria’s doen het nog (kunst) en vandaag heb ik zelfs een plant gesplitst. Nee maar echt. Esther (vernoemd naar de stylist die ‘m meenam, ik dacht misschien helpt dat bij het hechtingsproces) was zo groot geworden dat ik besloot dat ze ook wel in twee delen verder kon.

Nu maar hopen dat Esther I en II deze split personality overleven.