In de auto naar Frankrijk. Ik heb ‘m al zo vaak gereden, deze route. Desondanks zou ik de eindbestemming nooit kunnen vinden zonder Truus. De uitvinding ‘navigatiemiddelen voor de consument’ heeft mijn leven zeker met drie jaar verlengd.
Hoe anders is de reis nu, vergeleken met toen ik klein was. Wij moesten ons tien uur lang vermaken met Donald Duckjes, een zak snoep en Kinderen voor Kinderen in een walkman. Als we ons echt stierlijk verveelden, leefden we ons uit op elkaar, totdat mijn vader naar achteren maaide. Dan gingen we maar slapen om de tijd te doden, maar kregen we vaak alsnog ruzie omdat de een op de schouder van de ander kwijlde of teveel plaats innam. Dan onze kinderen. Ze gaan zitten in hun eigen zetel en doen dertien uur lang aan bingewatching in optima forma.
Ik krijg vaak het verwijt dat ik als een toerist in de auto zit en daardoor de weg niet weet. Maar ja, ik volg Truus gewoon en weet je hoeveel er te zien is onderweg? Links en rechts langs de Autoroute du Soleil doemen de gele velden op. Als je door je wimpers kijkt, lijkt het net een Windows XP-startscherm. Of het landschap van de Teletubbies. De gele bloemetjes liggen als een sprei op een opgemaakt bed van groen. Koolzaad, oftewel ‘Brassica Napus’ is de naam van die bloemetjes die urenlang het uitzicht bepalen. Nee, dat wist ik ook niet, dat heb ik opgezocht. Ben ik nu mijn ouders? Ja. Ok. Als ze zijn uitgebloeid, wordt er olie geperst uit de zaadjes die vrijkomen. Deze koolzaad- (of raapzaad-)olie wordt gebruikt voor margarine en sauzen, maar ook biodiesel en veevoer.
Mijn jongere zelf zou het een zorg zijn geweest. Die luisterde liever naar Kinderen voor Kinderen.